Onder de tab 'voorbereidingen' kan je al eens kijken naar foto's van de voorbereidingen.
Adres vergeten? Dat kan je ook op deze site vinden.
Maandag 14 maart 2022
“Wat een topdag”
“Ik wil hier langer blijven.”
Het zijn maar twee van de vele reacties die we hier vandaag te horen kregen.
De dag begon met een lekker ontbijt en vandaag mochten we ook gekookte eitjes eten. Meteen daarna trokken we naar het dorpje om souveniertjes te kopen. Dat was geen eenvoudige opdracht. ‘Wat koop ik voor mama? En wat voor papa? Koop ik iets voor broer? Of toch gewoon voor mezelf?’ ‘Wat koop ik voor de juf of meester?’ hebben we helaas niet gehoord. Volgende keer beter.
Na macaroni met of zonder kaas sprongen we in onze skibotten en begaven we ons op de piste. En het werd een topdag! De grijnzen op ons gezicht bij aankomst in het hotel werkten aanstekelijk. De beginners mochten nu ook het funpark doen, namen meerdere liften en pistes en genoten met volle teugen. De gevorderden skieden zowat de hele Alpen door. Al begint de vermoeidheid nu ook door te wegen.
We waren dan ook blij dat we na het vieruurtje mochten douchen en tijd konden nemen om de post te lezen. Dankjewel voor de vele brieven! Jullie mogen van ons een briefje terug verwachten.
Onze laatste echte avond in het hotel werd een echte feestavond. Het begon met een avondmaal waarbij we eerst chips en cola kregen. Daarna smulden we van een hamburger en frietjes. Tenslotte mochten we ons tegoed doen aan de feesttaart. Met een buikje vol begonnen we aan onze laatste avondactiviteit.
We verzamelden nog eens met alle Beerselse scholen voor quiz. In groepjes zochten we de antwoorden op algemene vragen, herkenden we liedjes en bekende personen en losten we droedels op. Het groepje ‘Val mijn quizzers’ won de prijs voor de origineelste groepsnaam en het groepje met Noah en Tor won de quiz. Proficiat!
Als afsluiter vierden we nog een klein feestje. De polonaise barstte los en we zongen uit volle borst: ‘onze liefde voor sneeuwklassen is een waterval’.
Veel te laat zochten we ons bed op. Met een raar gevoel beginnen we morgen aan onze laatste dag in Valmeinier. Wat zouden we toch wat langer willen blijven om te skiën en te glijden. Mag dat?
Tot in de zomer of zo. Alhoewel, dan schijnt het hier ook mooi te zijn. We gaan hier gewoon blijven voor altijd. Jullie mogen altijd op bezoek komen. We gaan we geen verslagjes blijven schrijven
Slaapwel
Proficiat ook aan Abdel,Luca V, Gabriel S, Vik, Kobe en Pjotr voor de mooiste kamerprijs. Helaas weten jullie ouders nu ook dat het jullie lukt om jullie kamer proper te houden. Sorry boys.
“Ik wil hier langer blijven.”
Het zijn maar twee van de vele reacties die we hier vandaag te horen kregen.
De dag begon met een lekker ontbijt en vandaag mochten we ook gekookte eitjes eten. Meteen daarna trokken we naar het dorpje om souveniertjes te kopen. Dat was geen eenvoudige opdracht. ‘Wat koop ik voor mama? En wat voor papa? Koop ik iets voor broer? Of toch gewoon voor mezelf?’ ‘Wat koop ik voor de juf of meester?’ hebben we helaas niet gehoord. Volgende keer beter.
Na macaroni met of zonder kaas sprongen we in onze skibotten en begaven we ons op de piste. En het werd een topdag! De grijnzen op ons gezicht bij aankomst in het hotel werkten aanstekelijk. De beginners mochten nu ook het funpark doen, namen meerdere liften en pistes en genoten met volle teugen. De gevorderden skieden zowat de hele Alpen door. Al begint de vermoeidheid nu ook door te wegen.
We waren dan ook blij dat we na het vieruurtje mochten douchen en tijd konden nemen om de post te lezen. Dankjewel voor de vele brieven! Jullie mogen van ons een briefje terug verwachten.
Onze laatste echte avond in het hotel werd een echte feestavond. Het begon met een avondmaal waarbij we eerst chips en cola kregen. Daarna smulden we van een hamburger en frietjes. Tenslotte mochten we ons tegoed doen aan de feesttaart. Met een buikje vol begonnen we aan onze laatste avondactiviteit.
We verzamelden nog eens met alle Beerselse scholen voor quiz. In groepjes zochten we de antwoorden op algemene vragen, herkenden we liedjes en bekende personen en losten we droedels op. Het groepje ‘Val mijn quizzers’ won de prijs voor de origineelste groepsnaam en het groepje met Noah en Tor won de quiz. Proficiat!
Als afsluiter vierden we nog een klein feestje. De polonaise barstte los en we zongen uit volle borst: ‘onze liefde voor sneeuwklassen is een waterval’.
Veel te laat zochten we ons bed op. Met een raar gevoel beginnen we morgen aan onze laatste dag in Valmeinier. Wat zouden we toch wat langer willen blijven om te skiën en te glijden. Mag dat?
Tot in de zomer of zo. Alhoewel, dan schijnt het hier ook mooi te zijn. We gaan hier gewoon blijven voor altijd. Jullie mogen altijd op bezoek komen. We gaan we geen verslagjes blijven schrijven
Slaapwel
Proficiat ook aan Abdel,Luca V, Gabriel S, Vik, Kobe en Pjotr voor de mooiste kamerprijs. Helaas weten jullie ouders nu ook dat het jullie lukt om jullie kamer proper te houden. Sorry boys.
Zondag 13 maart 2022
Liefste dagboek,
Vandaag mag ik heel trots zijn op mezelf (ik was dat natuurlijk wel al) en dat is omdat ik....
Wacht! Ik kan beter beginnen bij het begin.
Vandaag skiën we in een andere dagorde. Dat wil om te zeggen dat we wat langer mogen slapen. Je zou denken dat we bij het opstaan zo fris als een hoentje zijn, maar niets is minder waar. Met kleine oogjes verschenen we in onze gang. De dagen beginnen door te wegen, maar we zijn hier nog zo graag.
Bij het ontbijt op een zondag hoort natuurlijk een croissant en we hadden geluk want we mochten er meer dan één nemen. Jammie, jammie!
Nadien maakten we ons klaar voor een wandeling naar Valmeinier 1500. Dat is gelukkig bergaf want de berggeit in ons heeft precies ook zijn zondagsrust nodig.
Daar aangekomen speelden we quiz rond de huizenbouw in de bergen. We weten nu wat die haken op de daken doen, wat die gekleurde paaltjes doen langs de weg en waarom de huizen zo’n dikke muren hebben. Bij elk juist antwoord kregen we een kaartje met een woord op. Daarmee konden we op het einde een zin maken en kregen we een beloning van onze buschauffeur. Je leest het goed: buschauffeur. We mochten met de bus terug naar het hotel,
Daar waren we blij mee, want je weet dat van die berggeit...
Na een heerlijke maaltijd met pizza trokken we naar het skikot om onze botten aan te doen. En nu komt het deeltje waar we heel trots op onszelf mogen zijn. Het is hier namelijk beginnen te sneeuwen in Valmeinier. We namen de lift en namen de afdaling in wind, sneeuw en kou. Het was niet makkelijk, maar we gaven niet op. Wat een kanjers zijn wij hier toch.
Uitgeput namen we ons vieruurtje en daarna konden we even relaxen op de kamer: een douche nemen, kaartje schrijven of in ons dagboek noteren. Na bijna zeven dagen zijn de juffen en meester ons gebabbel een beetje beu. Een tip voor de ouders: geef ze een lekstok en ondertussen moeten ze zwijgen en kaartjes schrijven. Geniet dat halfuurtje van de rust. Geen dank.
Het avondmaal bestond uit fishsticks en puree en als avondactiviteit speelden we enkele gezelschapspelletjes.
En daarna was alweer tijd om onze oogjes toen te doen en onze snaveltjes dicht.
Slaapwel
Vandaag mag ik heel trots zijn op mezelf (ik was dat natuurlijk wel al) en dat is omdat ik....
Wacht! Ik kan beter beginnen bij het begin.
Vandaag skiën we in een andere dagorde. Dat wil om te zeggen dat we wat langer mogen slapen. Je zou denken dat we bij het opstaan zo fris als een hoentje zijn, maar niets is minder waar. Met kleine oogjes verschenen we in onze gang. De dagen beginnen door te wegen, maar we zijn hier nog zo graag.
Bij het ontbijt op een zondag hoort natuurlijk een croissant en we hadden geluk want we mochten er meer dan één nemen. Jammie, jammie!
Nadien maakten we ons klaar voor een wandeling naar Valmeinier 1500. Dat is gelukkig bergaf want de berggeit in ons heeft precies ook zijn zondagsrust nodig.
Daar aangekomen speelden we quiz rond de huizenbouw in de bergen. We weten nu wat die haken op de daken doen, wat die gekleurde paaltjes doen langs de weg en waarom de huizen zo’n dikke muren hebben. Bij elk juist antwoord kregen we een kaartje met een woord op. Daarmee konden we op het einde een zin maken en kregen we een beloning van onze buschauffeur. Je leest het goed: buschauffeur. We mochten met de bus terug naar het hotel,
Daar waren we blij mee, want je weet dat van die berggeit...
Na een heerlijke maaltijd met pizza trokken we naar het skikot om onze botten aan te doen. En nu komt het deeltje waar we heel trots op onszelf mogen zijn. Het is hier namelijk beginnen te sneeuwen in Valmeinier. We namen de lift en namen de afdaling in wind, sneeuw en kou. Het was niet makkelijk, maar we gaven niet op. Wat een kanjers zijn wij hier toch.
Uitgeput namen we ons vieruurtje en daarna konden we even relaxen op de kamer: een douche nemen, kaartje schrijven of in ons dagboek noteren. Na bijna zeven dagen zijn de juffen en meester ons gebabbel een beetje beu. Een tip voor de ouders: geef ze een lekstok en ondertussen moeten ze zwijgen en kaartjes schrijven. Geniet dat halfuurtje van de rust. Geen dank.
Het avondmaal bestond uit fishsticks en puree en als avondactiviteit speelden we enkele gezelschapspelletjes.
En daarna was alweer tijd om onze oogjes toen te doen en onze snaveltjes dicht.
Slaapwel
Zaterdag 12 maart 2022
Hoeveel kippenboutjes kan één 11-jarige opeten en wat was dat met die ladder? Je kan het hier lezen in het verslag van onze zesde sneeuwklasdag.
Zoals elke ochtend werden we gewekt met ons liedje, trokken snel onze ski-kledij aan en maakten we onze kamer netjes want die prijs voor de mooiste kamer willen we zeker wel eens winnen.
De tijd die we in het skikot wordt steeds korter en korter. Het aantrekken van de botten gaat al veel sneller en we hebben ook bijna geen hulp meer nodig van een juf of meester.
Skiliften nemen doen we al als echte pro’s. Net als het skiën zelf trouwens. Jammer dat die Winterspelen net voorbij zijn, we zijn al zo goed dat we zouden kunnen deelnemen.
Zo zijn er enkelen goed in de afdaling: in volle snelheid de berg af en pas op het einde remmen.
Na de balletjes in tomatensaus, jep we zijn al bij het middagmaal, speelden we een laddercompetitie. In kleine groepjes daagden we elkaar uit in kleine spelletjes: bottle Flip, parcours of memory. Wie gewonnen heeft mag je vragen aan je kind bij thuiskomst.
Na een vieruurtje en deugddoende douche maakten we met de moni’s tekeningen en schreven teksten over sneeuwklassen tot nu toe.
En dan dat verhaal over de kippenboutjes. Die stonden op het menu ‘s avonds en er waren enkele Springveren die er maar bleven van eten. Zo was er iemand, we noemen geen naam, die er zes oppeuzelde. Evenwel niet te vergelijken met de jongen of meisje (we hebben beloofd de naam geheim te houden) die 26 gyoza’s verslond. En het waren geen kleintjes.
Groot was onze verbazing toen de juffen en meester ons vroegen om terug onze ski-kledij aan te trekken. “Gaan we skiën?” Neen hoor, we namen onze vuilniszak en gleden de berg af. Wanneer je goed naar beneden gleed, kreeg je een snoepje. Daar gingen we gretig op in. En het was een leuke activiteit tout court.
En dan was het weer tijd om in ons bed te gaan liggen, want iemand moet toch die schaapjes tellen. Slaapwel.
O ja, proficiat aan Keano en Lev met het winnen van de mooiste kamerprijs. Ze hielden al elke dag hun kamer heel netjes en vandaag was de prijs binnen.
Zoals elke ochtend werden we gewekt met ons liedje, trokken snel onze ski-kledij aan en maakten we onze kamer netjes want die prijs voor de mooiste kamer willen we zeker wel eens winnen.
De tijd die we in het skikot wordt steeds korter en korter. Het aantrekken van de botten gaat al veel sneller en we hebben ook bijna geen hulp meer nodig van een juf of meester.
Skiliften nemen doen we al als echte pro’s. Net als het skiën zelf trouwens. Jammer dat die Winterspelen net voorbij zijn, we zijn al zo goed dat we zouden kunnen deelnemen.
Zo zijn er enkelen goed in de afdaling: in volle snelheid de berg af en pas op het einde remmen.
Na de balletjes in tomatensaus, jep we zijn al bij het middagmaal, speelden we een laddercompetitie. In kleine groepjes daagden we elkaar uit in kleine spelletjes: bottle Flip, parcours of memory. Wie gewonnen heeft mag je vragen aan je kind bij thuiskomst.
Na een vieruurtje en deugddoende douche maakten we met de moni’s tekeningen en schreven teksten over sneeuwklassen tot nu toe.
En dan dat verhaal over de kippenboutjes. Die stonden op het menu ‘s avonds en er waren enkele Springveren die er maar bleven van eten. Zo was er iemand, we noemen geen naam, die er zes oppeuzelde. Evenwel niet te vergelijken met de jongen of meisje (we hebben beloofd de naam geheim te houden) die 26 gyoza’s verslond. En het waren geen kleintjes.
Groot was onze verbazing toen de juffen en meester ons vroegen om terug onze ski-kledij aan te trekken. “Gaan we skiën?” Neen hoor, we namen onze vuilniszak en gleden de berg af. Wanneer je goed naar beneden gleed, kreeg je een snoepje. Daar gingen we gretig op in. En het was een leuke activiteit tout court.
En dan was het weer tijd om in ons bed te gaan liggen, want iemand moet toch die schaapjes tellen. Slaapwel.
O ja, proficiat aan Keano en Lev met het winnen van de mooiste kamerprijs. Ze hielden al elke dag hun kamer heel netjes en vandaag was de prijs binnen.
Vrijdag 11 maart 2022
‘Grenzen verleggen’ is één van de hoofddoelen van sneeuwklassen. En dat is wat alle Springveren vandaag deden. Allemaal, ja echt allemaal namen ze de stoeltjeslift en skieden ze van een groene, blauwe, rode of zwarte piste. Ouders, grootouders, familie en vrienden mogen trots zijn op hun kapoen.
Wisten jullie trouwens dat we met De springveer ons eigen Sneeuwklaslied hebben? Wanneer we dat liedje horen verzamelen we onmiddellijk in ons gang en vertellen de juffen en meester wat we mogen doen. We doen dat ook bij het wakker worden en zitten dan even samen in onze pyjama. Zo hadden wij ook ons eigen Pyjamadag- moment.
Vandaag was het weer een drukke dag: na de skilessen en het middagmaal (saucissen met worstelpuree of preitaart, voor degenen die dagelijks uitkijken naar ons menu) stapten we met al Beerselse scholen op de bus en reden we richting Valloire. Daar maakten we een stevige wandeling naar Troix- Croix. We genoten van het landschap, maar nog meer van het spelen in de sneeuw. We gooiden met sneeuwballen, gleden aan duizelingwekkend snelheden van de berg of werden bedolven onder de sneeuw (of lieten we ons ingraven 😉). Geen paniek: alle armen en benen hangen nog aan het juiste lijf. Op de terugweg waanden we ons op bosklassen: door de bomen op een modderig pad. Wie een witte skibroek had...
Terug in hotel (we aten ons vieruurtje tijdens de wandeling) namen we een douche en mochten we ons mooiste kostuum aan voor de Vriendschapsavond. Ja, we wisten dat we mooie kinderen waren, maar zo in een hemdje, kostuum of kleedje waren we oogverblindend. We poseerden ook op de catwalk. Alleen of met vrienden, broers, zussen, neefjes,... lieten we nog een foto maken. Trouwens aan de outfit van onze juffen en meester te zien zijn die hier ook bezig met het verleggen van grenzen.
Daarna staken we in het restaurant nog bordje spaghetti (of twee of drie) binnen.
Als avondactiviteit maakten we vriendschapsbandjes en kleurden we onze sneeuwklaszak in.
En als jullie denken dat dit al een topdag was, dan moest het hoogtepunt nog komen: een fuifje met alle Beerselse scholen. Wij palmden onmiddellijk het podium in. Het was duidelijk dat we door Covid ons hadden moeten inhouden. De knaldrang was gigantisch. Als die niet de beste avond van ons leven was, dan weten we het ook niet.
Wat gaat dat hier nog geven!
Moe, uitgeput en dolgelukkig sleepten we ons naar ons bed. Want morgen staat er weer een bomvolle dag op het programma. Slaapwel.
Wisten jullie trouwens dat we met De springveer ons eigen Sneeuwklaslied hebben? Wanneer we dat liedje horen verzamelen we onmiddellijk in ons gang en vertellen de juffen en meester wat we mogen doen. We doen dat ook bij het wakker worden en zitten dan even samen in onze pyjama. Zo hadden wij ook ons eigen Pyjamadag- moment.
Vandaag was het weer een drukke dag: na de skilessen en het middagmaal (saucissen met worstelpuree of preitaart, voor degenen die dagelijks uitkijken naar ons menu) stapten we met al Beerselse scholen op de bus en reden we richting Valloire. Daar maakten we een stevige wandeling naar Troix- Croix. We genoten van het landschap, maar nog meer van het spelen in de sneeuw. We gooiden met sneeuwballen, gleden aan duizelingwekkend snelheden van de berg of werden bedolven onder de sneeuw (of lieten we ons ingraven 😉). Geen paniek: alle armen en benen hangen nog aan het juiste lijf. Op de terugweg waanden we ons op bosklassen: door de bomen op een modderig pad. Wie een witte skibroek had...
Terug in hotel (we aten ons vieruurtje tijdens de wandeling) namen we een douche en mochten we ons mooiste kostuum aan voor de Vriendschapsavond. Ja, we wisten dat we mooie kinderen waren, maar zo in een hemdje, kostuum of kleedje waren we oogverblindend. We poseerden ook op de catwalk. Alleen of met vrienden, broers, zussen, neefjes,... lieten we nog een foto maken. Trouwens aan de outfit van onze juffen en meester te zien zijn die hier ook bezig met het verleggen van grenzen.
Daarna staken we in het restaurant nog bordje spaghetti (of twee of drie) binnen.
Als avondactiviteit maakten we vriendschapsbandjes en kleurden we onze sneeuwklaszak in.
En als jullie denken dat dit al een topdag was, dan moest het hoogtepunt nog komen: een fuifje met alle Beerselse scholen. Wij palmden onmiddellijk het podium in. Het was duidelijk dat we door Covid ons hadden moeten inhouden. De knaldrang was gigantisch. Als die niet de beste avond van ons leven was, dan weten we het ook niet.
Wat gaat dat hier nog geven!
Moe, uitgeput en dolgelukkig sleepten we ons naar ons bed. Want morgen staat er weer een bomvolle dag op het programma. Slaapwel.
Donderdag 10 maart 2022
Laat ons vandaag eens beginnen met hoe het er hier aan toe gaat in het restaurant: elke dag zitten we aan een andere tafel met andere kinderen. Op die manier leren we elkaar beter kennen. Na elke gang ruimen we samen de tafel af. We eten dan wel in een restaurant, we zijn groot genoeg om mee te helpen. We zullen dat thuis ook nog eens demonstreren. Vanaf nu zijn we elke maaltijd paraat om te helpen met het dekken van de tafel, afruimen en afwassen. Beloofd!
Voor de tweede skiles vertrokken enkelen van ons met lood in de schoenen naar het skikot. De eerste dag was toch wel wat vermoeiend geweest. Dat gesukkel met die botten en latten toch! Stuk voor stuk keerde iedereen na de les met een een reuzengrote glimlach terug naar het hotel: “Skiën is echt leuk!” De beginners oefenden nog wat beneden op de piste met het nemen van de pannenkoekenlift en het remmen. Al was er ook al een beginnersgroep die de stoeltjeslift nam en al een echte berg skiënd naar beneden kwam! Het zijn dappere beren die Springveren.
De gevorderden die amuseerden zich in het Funpark: highfives, bultjes en tunnels. Het park heeft zijn naam echt niet gestolen.
Na een lekkere maaltijd met Spätzl en hotdogs (Het was even afwachten of er genoeg voorraad was om er twee te mogen opeten. Gelukkig was die er) trokken we onze stapschoenen aan en wandelden we naar een rustig plekje in de sneeuw. Daar maakten we hoogtelijnen en voerden we proefjes uit. Het blijven tenslotte nog steeds sneeuwKLASSEN.
We waren net op tijd terug in het hotel voor het vieruurtje op het zonneterras. En dat ontaarde in een feestje met zang en dans met alle Beerselse scholen. We beginnen ook al vrienden te maken met de kids van de scholen van Huizingen en Lot. En misschien zelfs meer...
Vandaag maakten we tijd om de eerste kaartjes naar huis te schrijven. Jullie mogen ze weldra (maar ook niet te rap) in de bus verwachten. En dan ga je merken dat die juffen en meester echt niet overdrijven op deze blog: Het is hier geweldig, super, leuk, fantastisch,...
Na een spelletje met de moni’s schoven we aan voor het buffet: blinde vink, boontjes, sojaburgers en aardappelballetjes. Drie keer raden waarvoor we meer meermaals naar het buffet terugkeerden?
En alsof de dag nog niet plezant genoeg was eindigden we de dag met de muziekquiz van de moni’s. Liedjes en artiesten raden, zingen en dansen. En dansen dat kunnen we! De Waterval, de Macarena, de Plopdans, de French Cancan of de Deense Wals. You name it en we zwaaien met onze benen of schudden met onze kont alsof het niets is. We denken er sterk over na om na sneeuwklassen met zijn allen direct door te reizen naar Dansklassen. Het zou dus kunnen dat je ons wat langer moet missen. Misschien tot in april.
Enfin, oververmoeid kropen we in ons warme bed want morgen weer een lange dag.
Slaapwel.
Voor de tweede skiles vertrokken enkelen van ons met lood in de schoenen naar het skikot. De eerste dag was toch wel wat vermoeiend geweest. Dat gesukkel met die botten en latten toch! Stuk voor stuk keerde iedereen na de les met een een reuzengrote glimlach terug naar het hotel: “Skiën is echt leuk!” De beginners oefenden nog wat beneden op de piste met het nemen van de pannenkoekenlift en het remmen. Al was er ook al een beginnersgroep die de stoeltjeslift nam en al een echte berg skiënd naar beneden kwam! Het zijn dappere beren die Springveren.
De gevorderden die amuseerden zich in het Funpark: highfives, bultjes en tunnels. Het park heeft zijn naam echt niet gestolen.
Na een lekkere maaltijd met Spätzl en hotdogs (Het was even afwachten of er genoeg voorraad was om er twee te mogen opeten. Gelukkig was die er) trokken we onze stapschoenen aan en wandelden we naar een rustig plekje in de sneeuw. Daar maakten we hoogtelijnen en voerden we proefjes uit. Het blijven tenslotte nog steeds sneeuwKLASSEN.
We waren net op tijd terug in het hotel voor het vieruurtje op het zonneterras. En dat ontaarde in een feestje met zang en dans met alle Beerselse scholen. We beginnen ook al vrienden te maken met de kids van de scholen van Huizingen en Lot. En misschien zelfs meer...
Vandaag maakten we tijd om de eerste kaartjes naar huis te schrijven. Jullie mogen ze weldra (maar ook niet te rap) in de bus verwachten. En dan ga je merken dat die juffen en meester echt niet overdrijven op deze blog: Het is hier geweldig, super, leuk, fantastisch,...
Na een spelletje met de moni’s schoven we aan voor het buffet: blinde vink, boontjes, sojaburgers en aardappelballetjes. Drie keer raden waarvoor we meer meermaals naar het buffet terugkeerden?
En alsof de dag nog niet plezant genoeg was eindigden we de dag met de muziekquiz van de moni’s. Liedjes en artiesten raden, zingen en dansen. En dansen dat kunnen we! De Waterval, de Macarena, de Plopdans, de French Cancan of de Deense Wals. You name it en we zwaaien met onze benen of schudden met onze kont alsof het niets is. We denken er sterk over na om na sneeuwklassen met zijn allen direct door te reizen naar Dansklassen. Het zou dus kunnen dat je ons wat langer moet missen. Misschien tot in april.
Enfin, oververmoeid kropen we in ons warme bed want morgen weer een lange dag.
Slaapwel.
Woensdag 9 maart 2022
De eerste nacht in het hotel verliep (relatief 😀) rustig. Het kan soms zo plezant zijn om met je vrienden in dezelfde kamer te slapen, hè.
We werden wakker gemaakt met ons liedje en maakten ons snel klaar voor het ontbijt en de eerste skiles. De beginners werden verdeeld in een drietal groepen en de gevorderden bleven samen in één groep. De nieuwelingen oefenden in remmen en skieden al een klein bergje af. De gevorderden demonstreerden hun kunnen in het remmen, afdalen en bochten nemen.
Het was vermoeiend, maar de belangrijkste les was toch: ondanks alle pijn blijven doorgaan.
Het middagmaal bestond uit ravioli en groentenlasagne. De Italiaan in ons haalde zijn hartje op. De anderen leerden iets nieuws eten. Als dessertje smikkelden we een banaan op.
In de namiddag verkenden we het dorp aan de hand van opdrachtjes. We kennen nu de culinaire specialiteiten van Valmeinier. Vraag er gerust naar bij thuiskomst.
Of wat is de prijs voor een skipas? De leerlingen schrokken van het hoge bedrag. “Wie betaalt dat? “De ouderraad.”
Dankjewel daarvoor. Hebben jullie thuis al besteld voor de Take Away? Anders snel doen,
De winnende groep werd beloond met de keuze van een spelletje en een snoepje.
Het is hier trouwens prachtig weer. Het vieruurtje verorberden we dan ook op het zonneterras en we dansten een eerste keer op ons sneeuwklaslied met de hele groep.
Na een verkwikkende douche en wat tijd om in ons dagboek te schrijven was het alweer tijd voor het avondmaal. En beste ouders: als u uw kind wilt laten eten, zet dan onion rings op het menu. Een aantal leerlingen moesten we na het vierde bordje zeggen dat het echt wel genoeg was. ‘Maar juf, dat is zo lekker!’ Zijn wij als juffen en meester trouwens blij dat we vannacht niet bij uw kids op de kamer moeten slapen. Dat gaat wat geven! Het dessertje was dan ook nog een ijsje!
Er kon ook vis en couscous gegeten worden, maar dat was precies wat minder populair 🤔.
Als afsluiter speelden we met de moni’s nog weerwolven en gaven we antwoord op enkele stellingen. Zo was er de stelling:’Wat vinden jullie van de sneeuwklassen tot hier toe?’ Antwoorden kon door het tonen van van maximaal 5 vingers. Er werden heel wat vingertjes omhoog gestoken. Het is hier dan ook echt wel plezant.
En dan was alweer tijd om te gaan slapen. Nog snel de tandjes poetsen en dan snel in dromenland.
O ja, nog dit:
De eerste kamerprijzen werden uitgedeeld aan de properste kamers: proficiat aan Febe, Lola, Josephine, Oscar en Arthur. ‘Ik kan niet leven in rommel.’
We werden wakker gemaakt met ons liedje en maakten ons snel klaar voor het ontbijt en de eerste skiles. De beginners werden verdeeld in een drietal groepen en de gevorderden bleven samen in één groep. De nieuwelingen oefenden in remmen en skieden al een klein bergje af. De gevorderden demonstreerden hun kunnen in het remmen, afdalen en bochten nemen.
Het was vermoeiend, maar de belangrijkste les was toch: ondanks alle pijn blijven doorgaan.
Het middagmaal bestond uit ravioli en groentenlasagne. De Italiaan in ons haalde zijn hartje op. De anderen leerden iets nieuws eten. Als dessertje smikkelden we een banaan op.
In de namiddag verkenden we het dorp aan de hand van opdrachtjes. We kennen nu de culinaire specialiteiten van Valmeinier. Vraag er gerust naar bij thuiskomst.
Of wat is de prijs voor een skipas? De leerlingen schrokken van het hoge bedrag. “Wie betaalt dat? “De ouderraad.”
Dankjewel daarvoor. Hebben jullie thuis al besteld voor de Take Away? Anders snel doen,
De winnende groep werd beloond met de keuze van een spelletje en een snoepje.
Het is hier trouwens prachtig weer. Het vieruurtje verorberden we dan ook op het zonneterras en we dansten een eerste keer op ons sneeuwklaslied met de hele groep.
Na een verkwikkende douche en wat tijd om in ons dagboek te schrijven was het alweer tijd voor het avondmaal. En beste ouders: als u uw kind wilt laten eten, zet dan onion rings op het menu. Een aantal leerlingen moesten we na het vierde bordje zeggen dat het echt wel genoeg was. ‘Maar juf, dat is zo lekker!’ Zijn wij als juffen en meester trouwens blij dat we vannacht niet bij uw kids op de kamer moeten slapen. Dat gaat wat geven! Het dessertje was dan ook nog een ijsje!
Er kon ook vis en couscous gegeten worden, maar dat was precies wat minder populair 🤔.
Als afsluiter speelden we met de moni’s nog weerwolven en gaven we antwoord op enkele stellingen. Zo was er de stelling:’Wat vinden jullie van de sneeuwklassen tot hier toe?’ Antwoorden kon door het tonen van van maximaal 5 vingers. Er werden heel wat vingertjes omhoog gestoken. Het is hier dan ook echt wel plezant.
En dan was alweer tijd om te gaan slapen. Nog snel de tandjes poetsen en dan snel in dromenland.
O ja, nog dit:
De eerste kamerprijzen werden uitgedeeld aan de properste kamers: proficiat aan Febe, Lola, Josephine, Oscar en Arthur. ‘Ik kan niet leven in rommel.’
Dinsdag 8 maart 2022
“Is het nog ver Grote Smurf?” “Neen, kleine smurf.” Het begin van de busrit leek wel op dit verhaaltje. Gelukkig beseften de leerlingen dat het een lange rit ging worden en maakten ze het gezellig met dekentjes en gezelschapspelletjes.
Na een tussenstop probeerden we enkele uurtjes te slapen. Voor de ene lukte dat beter dan voor de andere. Wanneer de slapers ‘s ochtends hun oogjes openden vergaapten ze zich aan de prachtige bergen.
In het hotel werden we verwelkomd met een warme chocomelk en ontdekten we onze kamers.
We leerden hoe we makkelijk onze bed konden opmaken. We zullen dit zeker ook eens thuis demonstreren.
Dan was het tijd voor de skibedeling. De meeste leerlingen pasten voor het eerst skibotten. Het was voor velen wroeten, wringen en trekken. Ze zijn allemaal in hun botten geraakt en er ook uit. De meegesleepte kettingzaag hebben we nog niet moeten gebruiken.
Als middagmaal leerden we tartiflette kennen. Ook groentetaart stond op het menu. Als dessertje aten we een appel.
In de namiddag maakten we, na een toneeltje van de moni’s over een elfje en een trol, een eerste wandeling in de sneeuw. Eerst gleden we enkele keren van een kleine bergje. Daarna was er een steile, lange helling aan de beurt. Sommigen moesten hun angst overwinnen, maar uiteindelijk gleden we allemaal naar beneden. Af en toe leek het een levend kegelspel, maar geen paniek: niemand raakte gewond en iedereen had na afloop een grote glimlach op zijn gezicht.
O ja, één van ons maakte de opmerking dat we nog geen echte bergen waren opgewandeld. Vreemd? Waar zijn we dan?
Na het vieruurtje was er eindelijk tijd om te douchen. We hoorden iemand zeggen dat het in de douche nat is. Dat weten we dan ook al weer.
Propertjes gewassen speelden we met de moni’s een klein spelletje en dan was het alweer tijd om onze beentjes onder tafel te steken. Kip met rijst was het deze keer. Met chocoladepudding als dessert.
Met een vol buikje trokken we nog een laatste keer onze warme kledij aan voor een tochtje met zaklantaarns rond het hotel.
En dan was het tijd voor ons bedje. Tandjes poetsen, pyjama aan en slapen maar. Het was een toffe, maar vermoeiende dag.
Tot morgen.
Na een tussenstop probeerden we enkele uurtjes te slapen. Voor de ene lukte dat beter dan voor de andere. Wanneer de slapers ‘s ochtends hun oogjes openden vergaapten ze zich aan de prachtige bergen.
In het hotel werden we verwelkomd met een warme chocomelk en ontdekten we onze kamers.
We leerden hoe we makkelijk onze bed konden opmaken. We zullen dit zeker ook eens thuis demonstreren.
Dan was het tijd voor de skibedeling. De meeste leerlingen pasten voor het eerst skibotten. Het was voor velen wroeten, wringen en trekken. Ze zijn allemaal in hun botten geraakt en er ook uit. De meegesleepte kettingzaag hebben we nog niet moeten gebruiken.
Als middagmaal leerden we tartiflette kennen. Ook groentetaart stond op het menu. Als dessertje aten we een appel.
In de namiddag maakten we, na een toneeltje van de moni’s over een elfje en een trol, een eerste wandeling in de sneeuw. Eerst gleden we enkele keren van een kleine bergje. Daarna was er een steile, lange helling aan de beurt. Sommigen moesten hun angst overwinnen, maar uiteindelijk gleden we allemaal naar beneden. Af en toe leek het een levend kegelspel, maar geen paniek: niemand raakte gewond en iedereen had na afloop een grote glimlach op zijn gezicht.
O ja, één van ons maakte de opmerking dat we nog geen echte bergen waren opgewandeld. Vreemd? Waar zijn we dan?
Na het vieruurtje was er eindelijk tijd om te douchen. We hoorden iemand zeggen dat het in de douche nat is. Dat weten we dan ook al weer.
Propertjes gewassen speelden we met de moni’s een klein spelletje en dan was het alweer tijd om onze beentjes onder tafel te steken. Kip met rijst was het deze keer. Met chocoladepudding als dessert.
Met een vol buikje trokken we nog een laatste keer onze warme kledij aan voor een tochtje met zaklantaarns rond het hotel.
En dan was het tijd voor ons bedje. Tandjes poetsen, pyjama aan en slapen maar. Het was een toffe, maar vermoeiende dag.
Tot morgen.